ΙΣΤΟΡΙΑ 33: ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ

Στη μνήμη του Ευγένιου Σπαθάρη

Όταν ήμουνα μικρή, κάπου στην αρχή της δεκαετίας του 80, έδειχνε κάθε απόγευμα στην τηλεόραση Καραγκιόζη (νομίζω παιγμένος από τον Σπαθάρη τον ίδιο). Εγώ έβλεπα και γελούσα, όπως και οι άλλοι στο σπίτι, όπως και όλα τα παιδιά της γειτονιάς.

Κάποτε όμως μου χάρισαν έναν τόμο με κείμενα του Καραγκιόζη και διαβάζοντάς τα συνειδητοποίησα ότι το κείμενο που είχα μπροστά μου είχε λέξεις και εκφράσεις πολύ διαφορετικές από εκείνες που εγώ άκουγα ή νόμιζα πως άκουγα παρακολουθώντας το έργο.

Τι είχε συμβεί; Στην πραγματικότητα άκουγα λίγες λέξεις ή μισές εκφράσεις και η παιδική μου φαντασία αναγκαστικά συμπλήρωνε την υπόθεση, καθώς έβλεπα τις φιγούρες να κινούνται στο πανί. Ας πούμε, σαν να παρακολουθεί ένας ξένος που ξέρει λίγα ελληνικά μια παράσταση Καραγκιόζη.

Το ίδιο ακριβώς έκανα και με τα άλλα παιδικά έργα πχ την Τενεκεδούπολη της Ευγενίας Φακίνου, την οποία παρακολουθούσα ανελλιπώς (!) ή ακόμα και με μεταγλωττισμένες σειρές ή κινούμενα σχέδια.

Μέχρι που έφτασα σε κάποια ηλικία, κοντά στα 10 ή τα 12, που κατάλαβα πλέον το μάταιο του εγχειρήματος και άρχισα να παρακολουθώ αποκλειστικά ξένα υποτιτλισμένα έργα.

Ήταν όμως τόσο μάταιο το εγχείρημα; Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργήθηκε η παιδική μου φαντασία σε βαθμό που να έχω γράψει και να έχω σκηνοθετήσει άπειρα έργα στο μυαλό μου. Και βέβαια, γι’ αυτό το λόγο, ανέκαθεν προτιμούσα και προτιμώ τα βιβλία από την τηλεόραση.

Μήπως τελικά, εκείνο που με τρώει κι εκείνο που με σώζει είναι που (επιμένω να) ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη;

Το λευκό φόντο αυτού εδώ του μπλογκ δεν είναι άραγε ένα ακόμη λευκό σεντόνι και τα γράμματα που σας γράφω δεν είναι παρά οι μαύρες σκιές και φιγούρες, αυτού του θεάτρου, αυτού του έργου που παίζουμε μαζί;

Εγώ πίσω από το λευκό φόντο κι εσείς, οι αναγνώστες, στην πλατεία…

Ε, ρε γλέντια…!

ΙΣΤΟΡΙΑ 32: ΣΤΡΙΓΚΛΙΖΑΝ ΤΑ ΜΕΓΑΦΩΝΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ

κι ακούγονταν παράφωνα τραγούδια του συρμού (που λέει και το τραγούδι).

Κι επειδή η Πρωτομαγιά ως γνωστόν δεν είναι αργία, είναι απεργία, αλλά και μια ευκαιρία για αποδράσεις εις τας εξοχάς, είπα να συνδυάσω τα ασυνδύαστα και να πάω μια εκδρομή στην Κρήτη.

Μικρότερη, έμεινα επί μία ολόκληρη δεκαετία στο Ηράκλειο της Κρήτης κι επειδή οι δικοί μου ζούσαν πάντα στην Αθήνα έχω κάνει άπειρα δρομολόγια με το καράβι και μάλιστα τις περισσότερες φορές ταξίδευα μόνη. Όταν γνώρισα τον άντρα μου, μια από τις πρώτες ερωτήσεις που μου έκανε (δεδομένου ότι τότε ήταν ναυτικός) ήταν η εξής: “Φαντάζομαι ότι πάντοτε ενημερώνεις στη ρεσεψιόν του πλοίου για το θέμα της ακοής σου, έτσι δεν είναι; “

H δική μου αντίδραση ήταν να πέσω από τα σύννεφα, που λένε οι δημοσιογράφοι (είπα να κάνω πιο γλαφυρό το κείμενο) και να απαντήσω: “όχι βέβαια, δεν έχω ενημερώσει ποτέ κανέναν, θα έπρεπε;!”

“Και βέβαια θα έπρεπε”, μου απάντησε, “σοβαρολογείς; Αν κινδυνέψει πχ να βυθιστεί το καράβι, πως θα το ξέρει το πλήρωμα να έρθει να ειδοποιήσει εσένα ειδικά; ” “E, καλά”, είπα εγώ, “πρώτον σιγά μην βυθίζονται τα πλοία στο Αιγαίο στην εποχή μας, το τελευταίο ήταν στη Φαλκονέρα πριν από 40 χρόνια. Δεύτερον, άμα δω τους άλλους να τρέχουν πανικόβλητοι, δεν μπορεί, θα την ψυλλιαστώ την δουλειά.”

“Κι αν κοιμάσαι και δεν πάρεις πρέφα τίποτα; ” μου λέει. “E, τότε δεν βαριέσαι, θα πάω σούμπιτη στον βυθό, χι χι” απάντησα με την χαρακτηριστική άνεση και αφέλεια της (τότε) ηλικίας μου. Μέχρι που έγινε το ναυάγιο του Σάμινα και μου κόπηκαν τα γελάκια…Μαχαίρι, όμως.

Από τότε αποφάσισα πως, αν ξαναταξιδέψω μόνη με οποιοδήποτε μέσο θα ενημερώνω ασφαλώς το πλήρωμα. Στην πραγματικότητα δεν τίθεται θέμα για τα καράβια (απ’ όσο γνωρίζω), ωστόσο εκεί που υπάρχει πρόβλημα είναι με τα αεροπλάνα. Στα οποία, όπως με πληροφόρησαν, δεν επιτρέπεται να ταξιδεύουν περισσότερα από 4 άτομα με ειδικές ανάγκες στην ίδια πτήση, επειδή οι αεροσυνοδοί είναι επιφορτισμένοι να προσέχουν ο καθένας από έναν ΑμεΑ επιβάτη σε περίπτωση που συμβεί ο,τιδήποτε.

Έτσι, για παράδειγμα τα μέλη ενός αναπηρικού συλλόγου που θα θελήσουν να κάνουν μια ομαδική εκδρομή με αεροπλάνο (πχ τα μέλη κάποιας από τις ομοσπονδίες ή τους συλλόγους κωφών Ελλάδας – υπάρχουν πάνω από 15 διαφορετικοί σύλλογοι), θα πρέπει, για λόγους ασφαλείας, να χωριστούν σε τετράδες και να ταξιδέψουν με διαφορετικές πτήσεις.

Αυτή τη φορά στο ταξίδι μου συνοδευόμουν από τη μητέρα και τον αδερφό μου, με θάλασσα κάλμα μπουνάτσα (άλα της και ναυτική ορολογία η δικιά σου! ) και, εφ’ όσον δεν μας σάστιζε κανένα ξαφνικό προβέτζο του καιρού, που θα έλεγε και ο Καββαδίας, θα φτάναμε στη Μεγαλόνησο σε εξίμιση ωρίτσες και μάλιστα ταξιδεύοντας μέρα μεσημέρι.

Θεώρησα, λοιπόν, εντελώς περιττό να ενημερώσω για την κώφωσή μου. Την ώρα όμως που πίναμε καφέ στο σαλόνι με τους δικούς μου άρχισε να στριγγλίζει το μεγάφωνο.

Το μεγάφωνο εγώ, όπως και άλλα παιδιά με παρόμοιο πρόβλημα με το δικό μου, το αντιλαμβάνομαι. Δηλαδή, όταν φοράω το ακουστικό μου αντιλαμβάνομαι το στρίγγλισμα και τη μεταλλική φωνή και ξέρω ότι μιλάει το μεγάφωνο. Φυσικά, είναι αδύνατον να ξεχωρίσω έστω και μία λέξη. Μάταιος κόπος.

Όταν λοιπόν αντιλαμβάνομαι το γνωστό στρίγγλισμα, αν είμαι με παρέα κάθομαι και περιμένω ήσυχα ήσυχα να τελειώσει η ανακοίνωση και στη συνέχεια να μου εξηγήσουν (αν έχουν την ευγενή καλωσύνη) τι ειπώθηκε.

Σε αυτή τη φάση, βλέπω τη μαμά και τον αδερφό μου να σκάνε στα γέλια ακούγοντας την ανακοίνωση. Μετά γύρισαν και μου είπαν: “Ξέρεις τι είπε; Είπε, αν είστε άτομο με ειδικές ανάγκες ή έχετε πρόβλημα όρασης ή ακοής παρακαλούμε να ενημερώσετε αμέσως στη ρεσεψιόν! ”

Έτσι, μου λύθηκε κι εμένα η απορία γιατί τόσα χρόνια δεν με είχε ενημερώσει κανείς γι’ αυτό το θέμα. Αφού…στρίγγλιζε το μεγάφωνο, βρε! Πως και δεν το είχα αντιληφθεί ως τώρα;

Όταν μάλιστα τελείωσαν οι ανακοινώσεις, με διαβεβαίωσαν ότι στη συνέχεια ακούστηκε το εξής τραγούδι από τα μεγάφωνα:

Με αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
και όμως εσύ δεν μας ακούς